Kara yılan, bilimsel adıyla Coluber jugularis Linnaeus (Dolichophis jugularis), ülkemizde ve çevre bölgelerde yaygın bir yılan türüdür. Bu makalede, kara yılanın morfolojik ve biyolojik özellikleri ile coğrafi dağılımı ele alınacaktır.

Kara yılanlar, uzunlukları 3 metreye kadar ulaşabilen büyük yılanlardır. Türkiye'de görülen en uzun yılan türü olarak bilinirler. Genç yılanların sırtı gri kahverengi ve üzerinde koyu lekeler bulunur. Ergen yılanlarda ise sırt rengi daha homojen ve parlak siyah olur. Boyunlarının altı beyazımsı kırmızı lekelerle kaplıdır. Ergenlik döneminde, üreme zamanında ventral bölüm koyu kırmızı hale gelir ve bu yılanlar ovipardır (yumurtlayarak ürerler). Göz bebekleri yuvarlaktır ve sırt pulları, vücuda gelen orta bölümde 19 sıra halinde dizilidir. Genç yılanların karın bölümü sarımsı beyaz, sadece yan taraflarında siyahımsı lekeler bulunur.

Kara yılanlar, yamaçlar, tarlalar, ovalar, bataklıklar ve taşlık dere bölgelerinde yaşarlar. Bazen bağ ve bahçe aralarında, mezarlıklarda da görülebilirler. Genellikle taş altlarında ve kemirici yuvalarında gizlenmeyi ve dinlenmeyi tercih ederler. Bazen ağaçlara tırmanabilirler. Besinlerini kuşlar, kuş yavruları, kemiriciler ve kertenkeleler oluşturur. Çabuk ısıran bir yılan türü olmalarına rağmen zehirsizdirler. İnsanlarla karşılaştıklarında, kendilerini korumak için kaçmak yerine ses çıkarmayı tercih ederler. Dişi kara yılanlar yılda bir defa yumurta bırakırlar ve her defasında 7-11 yumurta bırakabilirler. Tarım yapılan yerlerde kemiricilerle beslendiklerinden, fareyle mücadelede faydalı bir türdür. Genellikle sabahları avlanmayı tercih ederler ve çok hızlı hareket ederler.

Kara yılan, Türkiye, Kıbrıs, Irak, Suriye, Lübnan, İsrail ve Ürdün'de uygun habitatlarda görülür. Genellikle düz ovalarda yaşayan bu yılan türü, deniz seviyesinden yaklaşık 1000 metre yüksekliğe kadar olan bölgelerde bulunabilir.

Kara yılan, geniş bir coğrafi alanda yayılmış, büyük ve dikkat çekici bir yılan türüdür. Morfolojik ve biyolojik özellikleri onu diğer yılan türlerinden ayırır. İnsanlar için tehlikeli olmamakla birlikte, tarım alanlarında kemirici populasyonunu kontrol altında tutarak ekosisteme fayda sağlar.